آبیِ اقیانوسی

+ سارا جان!..دلم می‌خواد اینو بهت بگم که از یه جایی به بعد توی زندگی،تنها چیزی که میتونه به آدم کمک کنه تا مسیرش رو ادامه بده؛فقط و فقط شجاعته...یعنی درست همون چیزی که بعد از همه‌ی اون مصیبت‌ها،منو نجات داد.این چیزی بود که از جرری یادگرفتم...توی همه‌ی اون سختی‌ها،جرری به جای همه‌ی حرف‌هایی که میتونست بهم بگه؛فقط بهم میگفت شجاع باش..شجاع باش و این بهم کمک کرد تا ته ماجرا رو رفتم...کمک کرد که از زمین بلند شم..کمک کرد که خجالت نکشم؛نترسم؛کمک کرد تا دوباره با آدمها و زندگی رو برو بشم و مهم تر از همه اینکه،کمک کرد تا نمیرم...با این که جرری مدت‌هاست که مرده؛اما انگار هنوز هم،این حرف رو،توی گوشم زمزمه می‌کنه..هنوز هم بهم میگه:فرانک! شجاع باش...شجاع باش...