آبیِ اقیانوسی

بعد از این همه سال،برگشتم به این اتاق.اونم تنهای تنها.فقط خودم و وسایلم.چیزی که سالهای سال می‌خواستم و نشد و حالا که دوره‌ی تلاش و تقلا رو توی زندگی ام گذروندم؛به این موهبت دوست داشتنی رسیدم.یه اتاق ساکت،با کاغذ دیواری و پرده‌های صورتی که یه خورده هم انگار رنگ ناامیدی و نشدن و شکست عشقی داره.مخصوصا بوی چسب چوبی که هنوز بعد از این همه وقت،از زیر کاغذهای گلدار دیوار،به مشام میرسه...جای خوب و دنجیه،اگه بتونه منو به آرزوهام برسونه.